Oturduğu yerden düşüyor, yürüdüğü düz yolda ayakları kayıyor, insanın annesi ölünce…
Yarına dair bütün güzel hayalleri bitiyor, hiçbir şeyi eskisi gibi düşleyemez oluyor, insanın annesi ölünce…
Gözlerdeki parıltı gidiyor, dudaklarındaki gülümseme yok oluyor, insanın annesi ölünce…
Birden bire bir fırtına kopuyor ve etrafındaki her şey savrulmaya başlıyor, insanın annesi ölünce…
Yarınına bir perde çekiliyor, yarını düşünmekten vazgeçiyor.
Çünkü en sevdiği, canı, annesi dünde kalmıştır.
Başlar düne dair anıları yaşamaya, insanın annesi ölünce…
Çocukluktan gençliğe kadar anne ile geçen bütün bir zaman akla ve yüreğe oturuyor, insanın annesi ölünce…
Hatıralar bulanıklaşıyor, güzel olan her şeyin üstünü bir duman bulutu kaplıyor, yollar kalabalıklaşıyor, yönler şaşılıyor, çıkmaz sokaklara giriliyor, insanın annesi ölünce…
Her saniyesinde gelgitler yaşanıyor, insanın annesi ölünce…
Baba susuyor, kardeş susuyor, dayı, teyze, hala, amca, arkadaş, dost...
Velhasıl tabiat susuyor, insanın annesi ölünce…
Sırtını yasladığı dağ gidiyor, başını koyduğu diz gidiyor, yanağını dayadığı merhamet çeşmesi yürek gidiyor,
Dipsiz uçurumlara yuvarlanıyor, insanın annesi ölünce…
Karşılıksız gördüğü sevgi gidiyor, alnında alevlenen ateşi söndüren el gidiyor,
Yürekten ve karşılıksız çıkan "yavrum, evladım..." sözü bitiyor, insanın annesi ölünce…
Ruhunda biriken yalnızlığı dağıtan ve huzur veren nefes gidiyor, insanın annesi ölünce…
Her gün uğradığı ve ezbere bildiği, hiç şaşırmadığı adresi şaşıyor, insanın annesi ölünce…
"Atmasa da olur." dediği kalp atışları, istemsizce ama isteksizce atıyor, insanın annesi ölünce…
Herkes serinlemek için gölge ararken, üşüyor, titriyor, soluğu kesiliyor, insanın annesi ölünce…
Mahalle boşalıyor, sokaklar tenhalaşıyor, bütün odalar boş kalıyor, insanın annesi ölünce…
Bahar gelmiyor, çiçekler açmıyor, bülbüller ötmüyor, kuzular me'leşmiyor, insanın annesi ölünce…
Dönülen her yön hüzünle doluyor, insanın annesi ölünce…
Avuç avuç gönderilen dualar, bir anda kesiliyor, başı kesilmiş tavuk gibi kalınıyor ortada, insanın annesi ölünce…
Kanatları kırılıyor, konacak dal bulamıyor, yavru serçeye dönüyor, insanın annesi ölünce…
Sessiz ağlamalar duyulmaz oluyor, her gözyaşı yüreğe akıtılıyor, bütün hüzünler geceyle bölüşülüyor, insanın annesi ölünce…
En sevdiği yanı ölüyor ve her gün bir yanı tekrar tekrar ölüyor, insanın annesi ölünce…
Benim annem ölmedi ama beni annem gibi emziren, hayatımın birçok yerinde annem gibi ve annem kadar olan süt annemi aynı zamanda amcamın kıymetli eşi Mayise APUHAN yengemi kaybettim.
Bütün annesi ölmüşlerin annelerine, Allah merhamet etsin. Allah yengemin evlatlarına, sevenlerine, hastalığı döneminde ona bir evlat gibi bakan, her türlü hizmetini gören gelinlerine sabır ve mükafatlarını versin. Taziyesine iştirak eden, acılarımızı paylaşan bütün dost ve yakınlarımıza, köylülerimize, komşularımıza şükranlarımı arz ediyorum.
Allah onun mekanını cennet eylesin.
Duyguları yazmak kolay olmuyor, kelimeler düğümleniyor boğazda, insanın annesi ölünce…
